வான் கலந்த மாணிக்கவாசக (vāṉ kalanta māṇikkavācaka! – Manikkavasaga thee merged with the heaven)

    

    On this sacred day of மாணிக்கவாசகர் குருபூஜை(māṇikkavācakar gurupūjai) occuring on ஆனி மகம் (āṉi magam), I would like to share my two cents of understanding on the spiritual glory of the noble saint...

வான் கலந்த மாணிக்கவாசக (vāṉ kalanta māṇikkavācaka)

Original	Transliteration	Translation
வான்கலந்த மாணிக்க வாசகநின் வாசகத்தை நான்கலந்து பாடுங்கால் நற்கருப்பஞ் சாற்றினிலே தேன்கலந்து பால்கலந்து செழுங்கனித்தீஞ் சுவைகலந்தென் ஊன்கலந்து உயிர்கலந்து உவட்டாமல் இனிப்பதுவே. வருமொழிசெய் மாணிக்க வாசகநின் வாசகத்தில் ஒருமொழியே என்னையும்என் உடையனையும் ஒன்றுவித்துத் தருமொழியாம் என்னில்இனிச் சாதகமேன் சஞ்சலமேன் குருமொழியை விரும்பிஅயல் கூடுவதேன் கூறுதியே. பெண்சுமந்த பாகப் பெருமான் ஒருமாமேல் எண்சுமந்த சேவகன்போல் எய்தியதும் வைகைநதி மண்சுமந்து நின்றதும்ஓர் மாறன் பிரம்படியால் புண்சுமந்து கொண்டதும்நின் பொருட்டன்றோ புண்ணியனே . வாட்டமிலா மாணிக்க வாசகநின் வாசத்தைக் கேட்டபொழு தங்கிருந்த கீழ்ப்பறவைச் சாதிகளும் வேட்டமுறும் பொல்லா விலங்குகளும் மெய்ஞ்ஞான நாட்டமுறும் என்னில்இங்கு நானடைதல் வியப்பன்றே.	vāṉkalanta māṇikka vācakaniṉ vācakattai nāṉkalantu pāṭuṅkāl naṟkaruppañ cāṟṟiṉilē tēṉkalantu pālkalantu ceḻuṅkaṉittīñ cuvaikalanteṉ ūṉkalantu uyirkalantu uvaṭṭāmal iṉippatuvē. varumoḻicey māṇikka vācakaniṉ vācakattil orumoḻiyē eṉṉaiyumeṉ uṭaiyaṉaiyum oṉṟuvittut tarumoḻiyām eṉṉiliṉic cātakamēṉ cañcalamēṉ kurumoḻiyai virumpi'ayal kūṭuvatēṉ kūṟutiyē. peṇcumanta pākap perumāṉ orumāmēl eṇcumanta cēvakaṉpōl eytiyatum vaikainati maṇcumantu niṉṟatumōr māṟaṉ pirampaṭiyāl puṇcumantu koṇṭatumniṉ poruṭṭaṉṟō puṇṇiyaṉē . vāṭṭamilā māṇikka vācakaniṉ vācattaik kēṭṭapoḻu taṅkirunta kīḻppaṟavaic cātikaḷum vēṭṭamuṟum pollā vilaṅkukaḷum meyññāṉa nāṭṭamuṟum eṉṉiliṅku nāṉaṭaital viyappaṉṟē.	Oh Maanikkavaachaka who have merged in the ether! When I sing your gospel deeply blended therewith, it tastes sweet without satiety like good sugarcane juice blended with honey, milk, rich flavor of fruit, my flesh, and my life. Oh Maanikkavaachaka who compose verses that come (from God), if only one word out of your verses is capable of uniting me and my Owner (God), tell me what is the need for spiritual exercises, why worry any more, why go elsewhere seeking the precepts of a guru? Oh virtuous one! Was it not for your sake that the great Lord Civan Who carries a dam (on his side) came on a horse like a care-laden servant, carried a hod of earth on the banks of the river Vaikai, and carries (to this day) a scar from the lash of a cane wielded by a Paandiyan. Oh Maanikkavaachaka without any despondency! If on hearing your verses, even the birds of lowly genus which were there were filled with longing to hear them and cruel beasts yearned for gnosis of the Real, it is not surprising that I am similarly affected here. -translation by Vanmikinathan
Tamil Reference :- திரு அருட்பா: ஆளுடைய அடிகள் அருண்மாலை (tiru aruṭpā: āḷuṭaiya aṭikaḷ aruṇmālai) (4.12.,7-10)

திருபள்ளியெழுச்சி மற்றும் திருவெம்பாவை பாராயாணம் (tirupaḷḷiyeḻucci maṟṟum tiruvempāvai pārāyāṇam – contemplation of tirupalliyezhucchi and tiruvempavai):  

    Contemplation of the two beautiful mystical poems composed at the holy temple-town of திருவண்ணாமலை (tiruvaṇṇāmalai) by வான் கலந்த மாணிக்கவாசகர் (vāṉ kalanta māṇikkavācakar), the renowned சைவ நாயன்மார் (caiva nāyaṉmār – saiva saint) as part of his magnum opus poetic masterpiece திருவாசகம் (tiruvācakam). Here these two poems eulogize the முப்பது நாட்கள் பாவை நோன்பு (muppatu nāṭkaḷ pāvai nōṉbu – thirty days of virgin austerity) as observed by जीवात्मन् (jīvātman – corporeal soul) in the भक्तिभावन (bhaktibhāvana – devotional attitude) of communion with the परब्रह्मन् (parabrahman - Supreme Divinity) theologized as परमशिव (paramaśiva – supreme auspiciousness / omnibliss).

The daily ritual of புனித நீராடல் (puṉita nīrāṭal – sacred bathing) is an integral part of முப்பது நாட்கள் பாவை நோன்பு (muppatu nāṭkaḷ pāvai nōṉbu – thirty days of virgin austerity) observed during the sacred மார்கழி மாதம் / मृगशीर्ष मास (mārgaḻi mātam / mṛgaśīrṣa māsa - mid Dec to mid Jan month). The revered saint மாணிக்கவாசகர் (māṇikkavācakar) in his famous decad திருவெம்பாவை (tiruvempāvai) while eulogizing the முப்பது நாட்கள் பாவை நோன்பு (muppatu nāṭkaḷ pāvai nōṉbu – thirty days of virgin austerity) glorifies the value of புனித நீராடல் (puṉita nīrāṭal – sacred bathing) thus,

Original	Transliteration	Translation
மொய்யார் தடம் பொய்கை புக்கு முகேர்என்னக் கையாற் குடைந்து குடைந்து உன் கழல்பாடி ஐயா வழியடியோம் வாழ்ந்தோம் காண் ஆர் அழல் போற் செய்யா வெண்ணீறாடி செல்வா சிறுமருங்குல் மையார் தடங்கண் மடந்தை மணவாளா ஐயா நீ ஆட்கொண்டருளும் விளையாட்டின் உய்வார்கள் உய்யும் வகையெல்லாம் உயர்ந்தொழிந்தோம் எய்யாமற் காப்பாய் எமையேலோர் எம்பாவாய். ஆர்த்த பிறவித் துயர்கெட நாம் ஆர்த்துஆடும் தீர்த்தன் நற்றில்லைச் சிற்றம்பலத்தே தீயாடும் கூத்தன் இவ்வானும் குவலயமும் எல்லோமும் காத்தும் படைத்தும் கரந்தும் விளையாடி வார்த்தையும் பேசி வளைசிலம்ப வார்கலைகள் ஆர்ப்பரவம் செய்ய அணி குழல்மேல் வண்டார்ப்பப் பூத்திகழும் பொய்கை குடைந்து உடையான் பொற்பாதம் ஏத்தி இருஞ்சுனைநீர் ஆடேலோர் எம்பாவாய்.	moyyār taṭam poykai pukku mukēr'eṉṉak kaiyāṟ kuṭaintu kuṭaintu uṉ kaḻalpāṭi aiyā vaḻiyaṭiyōm vāḻntōm kāṇ ār aḻal pōṟ ceyyā veṇṇīṟāṭi celvā ciṟumaruṅkul maiyār taṭaṅkaṇ maṭantai maṇavāḷā aiyā nī āṭkoṇṭaruḷum viḷaiyāṭṭiṉ uyvārkaḷ uyyum vakaiyellām uyarntoḻintōm eyyāmaṟ kāppāy emaiyēlōr empāvāy. ārtta piṟavit tuyarkeṭa nām ārttu'āṭum tīrttaṉ naṟṟillaic ciṟṟampalattē tīyāṭum kūttaṉ ivvāṉum kuvalayamum ellōmum kāttum paṭaittum karantum viḷaiyāṭi vārttaiyum pēci vaḷaicilampa vārkalaikaḷ ārpparavam ceyya aṇi kuḻalmēl vaṇṭārppap pūttikaḻum poykai kuṭaintu uṭaiyāṉ poṟpātam ētti iruñcuṉainīr āṭēlōr empāvāy.	Ent’ring broad and bee-filled tank, we dive and splash and splash Its water with our sporting hands and sing Thy jewelled Feet! We Thy slaves of true lineage are blest! Behold Thou Sire! Thou of bright, red Fire-like Form! Thou Smearer of white ash! Thou Noble One and Bridegroom of the wide and paint-eyed Dame! Sire we have quite lived out all the course of lives lived by Thou good saints whom Thou hast made in graceful sport, Thine own! Guard us lest we should weary in future! Empaavaai. He is the Holy Water where we sing and bathe so that Our griefs of binding births might flee! Dancer with fire in hand, Within Thillai’s Sacred Court! He sports by guarding, making And by hiding heaven and earth and all! Let’s sing His praise! With bangles twinkling and with sarees making bristling noise, And with beetles humming on the fair tresses, plunge in The tank of flowers and praise the golden Feet of our own Lord! Do bathe in water of that deepest fountain, Empaavaai! -translation by Thiruvasgamani
Tamil Reference : திருவாசகம்: திருவெம்பாவை (tiruvācakam:tiruvempāvai) (7.11)

 திருவடி தீக்ஷை (tiruvaḍi dīkṣai – sacred foot initiation)

    Let us next discuss the  திருவடி தீக்ஷை (tiruvaḍi dīkṣai – sacred foot initiation) of the noble saint திருவாதவூரடிகள் (vādavūradigaḻ) better known as மாணிக்கவாசகர் (māṇikkavācagar) obtained direct initiation from Lord परमशिव (paramaśiva) who was in the guise of a ஞானாசிரியன் (jñānāsiriyan - spiritual teacher) seated under குருந்தை மரம் (kurundai maram) at திருபெருந்துரை (tiruperunturai) as recalled by saint himself in the following verses from the decad அருட்பத்து (aruṭpattu) in the sacred திருவாசகம் (tiruvācagam)

Original	Transliteration	Translation
திருந்துவார் பொழில்சூழ் திருப்பெருந் துறையில் செழுமலர்க் குருந்தமே வியசீர் இருந்தவா றெண்ணி ஏசறா நினைந்திட்டு என்னுடை யெம்பிரான் என்றென் றருந்தவா நினைந்தே ஆதரித் தழைத்தால் அலைகடல் அதனுளே நின்று பொருந்தவா கயிலை புகுநெறி இதுகாண் போதராய் என்றரு ளாயே.	tirunduvār pezhilsūzh tirupperuntuṛaiyil sezhumalark kurundamE viasīr irunduvāṛenniyE saṛā ninaindiṭṭu ennuḍai empirān enṛenṛu arundavā ninaindE ādarit tazhaittāl alaikaḍal adanuḻE ninṛu porundavā kayilai pugu neṛi idukāṇ pOdzhrāi enṛāruḻāyE.	In the sacred Perundhurai of stately, fertile groves Thou didst bide 'neath fresh flow'r Kuruntham tree! With pangs of heart I recall that glory, And thinking pine! If I in love call Thee, as my Lord, ray Lord, "Come out from that Sea of billows! See it is the way!" Speak Thou thus in grace to me, Rare Sage!
Tamil Reference: திருவாசகம் : அருட்பத்து (tiruvācagam: aruṭpattu) (29.10)

    In fact, earlier even in சிவபுராணம்  (civapurāṇam) the very first decad in his திருவாசகம் (tiruvācagam), the saint very briefly touches upon this life-transforming incident of his as testified in the following verses,

Original	Transliteration	Translation
சிவனவன்என் சிந்தையுள் நின்ற அதனால் அவனரு ளாலே அவன்தாள் வணங்ங்கிச் சிந்தை மகிழச் சிவபுரா ணந்தன்னை முந்தை வினைமுழுதும் மோய உரைப்பன்யான் கண்ணுதலான் தன்கருணைக் கண்காட்ட வந்தெய்தி எண்ணுதற் கெட்டா எழிலார் கழலிறைஞ்சி விண்ணிறைந்து மண்ணிறைந்து மிக்காய் விளங்கொளியாய் எண்ணிறந் தெல்லை யிலாதானே நின்பெருஞ்சீர் பொல்லா வினையேன் புகழுமா றொன்றறியேன் புல்லாகிப் பூடாய்ப் புழுவாய் மரமாகிப் பல்விருக மாகிப் பறவையாய்ப் பாம்பாகிக் கல்லாய் மனிதராய்ப் பேயாய்க் கணங்களாய் வல்லசுர ராகி முனிவராய்த் தேவராய்ச் செல்லாஅ நின்றஇத் தாவர சங்கமத்துள் எல்லாப் பிறப்பும் பிறந்திளைத்தேன் எம்பெருமான் மெய்யேஉன் பொன்னடிகள் கண்டின்று வீடுற்றேன் உய்யஎன் உள்ளத்துள் ஓங்கார மாய்நின்ற மெய்யா விமலா விடைப்பாகா வேதங்கள் ஐயா எனஓங்கி ஆழ்ந்தகன்ற நுண்ணியனே வெய்யாய் தணியாய் இயமான னாம்விமலா பொய்யா யினவெல்லாம் போயகல வந்தருளி மெய்ஞ்ஞான மாகி மிளிர்கின்ற மெய்ச்சுடரே எஞ்ஞானம் இல்லாதேன் இன்பப் பெருமானே அஞ்ஞானம் தன்னை அகல்விக்கும் நல்லறிவே - திருவாசகம் : சிவபுராணம் (1.25-30)	sivan avan en sindaiyuḻ ninṛa adanāl avan aruḻālE avan tāḻ vanaṅgic sindai magizhac sivapurāṇam tannai mundai vinai muzhudm Oya uraipan yān। kaṇnudalān tan karunai kaṇkāṭṭa vandeidi eṇṇudaṛkku eṭṭā ezhilār kazhal iṛainji viṇ niṛaindu maṇ niṛaindu mikkāi viḻaṅgu oḻiyāi pollā vinaiyEn pugazhumāru onṛṛiṛiyEn pullāgi pūvāi puzhuvāgi maramāgi pal virugamāi paṛavaiyāi pāmbāgik kallāi manidarāip pEiyāi gaṇaṅgaḻāi val asurar āgi munivarāit dEvarāic sellā a ninṛa it tāvara saṅgamattuḻ ellāp pizhaippum piṛandiḻaittEn emperumān। meiyE un ponaḍigaḻ kaṇḍu inṛu vīḍuṛṛEn uiya en uḻḻattuḻ Oṅgāramāi ninṛa meiyā! vimalā viḍaippāgā! vEdaṅgaḻ aiyā enavOṅgi āzhndu aganṛa nuṇṇiyanE veiyāi taṇiyāi iyamānanān vimalā poiyāyinavellām pOiagala vandaruḻi meinānam āgi miḻirginṛa peiccuḍarE ennānam illādEn inbap perumānE annānam tannai agalvikkum nal aṛivE	As He, that Sivan abideth within my heart, Through His Grace alone, before His Feet I bow with joy in heart and shall recount The ancient ways of Sivan's own grace that all my ancient deeds may cease. While the One brow-eye reached and showed His gracious eye Before His jewelled Feet of beauty, hard for thought, bowed I., Thou Who filledest heaven and earth and Who didst outgrow them. Thou Refulgent Light and Thou theoundless One past count, I, a wacked sinner, know not how to sing Thy praise. The grass and herb and worm and tree, The diverse beasts, the bird and snake, The stone and man, the ghoul and hosts, The mighty demons, sages and gods among these the static and mobile Forms of all species of life I have been born and wearied my Lord! Truly I have seen this day Thine own Golden Feet and true realize I have known. Thou of Truth who bidest within my soul as "Omkaaram" and grantest release whole. O,Thou Spotless One Who own'st a Bull, While Vedas called Thee "Sire," Thou the subtle shottest higher; Thou didst dive too deep below and didst expand sideways so. Thou are heat and Thou art cold. Thou art flawless Soul of old. Thou Who art the Wisdom true, Shning as true Splendour too, did'st come in Thy grace to me, and did's make all false thngs flee. To me devoid of all gnosis Thou art mighty Lord of bliss. Thou art knowledge good and pure Which of nescience me doth cure Translation by Thiruvasagamani
Tamil Reference: திருவாசகம் : சிவபுராணம் (tiruvācagam: civapurāṇam) (1.25-30)

The saint also euologizes his beloved ஞானாச்சாரிய பெருமானின் திருவடி (jñānāccāriya perumānin tiruvaḍi – holy feet of wisdom teaching God) as the “வேகம் கெடுத்தாண்ட வேந்தன் அடி வெல்க (vEgam keḍuttāṇḍa vEndan aḍi velga - Victory to the Foot of the King who calmed)!” in the same decad.

A very detailed account of this life transforming milestone event in the life of மாணிக்கவாசகர் (māṇikkavācagar) is very beautifully narrated by his disciple-saint கடவுண்மா முனிவர் (kaḍavuṇmā munivar)  in the திருப்பெருந்துறைச் சருக்கம் (tirupperuntuṛaic sarukkam) section of his magnum opus biographical poetic masterpiece திருவாதவூர் அடிகள் புராணம் (tiruvādavūr aḍigaḻ purāṇam).

Original	Transliteration	Translation
இந்தவள மல்கு சபை யின்னல்கெட மன்னுன் தந்தைமணி மன்றிலுறை தாண்டவ பத்தோன் செந்தமிழில் வந்தசிவ ஞானவமு துண்டா மந்தமி லருட்கடலை யாண்டருள வேண்டி. மைத்த கடன் மண்ணவர்க டம்முருவில் வம்மே றத்தகைய பத்தர்கண நாதரை யழித்தே சித்ததரு தேசிக சிறந்தவடி வங்கொண் டுத்தம நெடுங்கையிலை யோங்கலது ணீங்கி கொன்னெறுழி தன்னுருவு கொண்டொருவர் தேடும் பொன்னடி யெனுஞ்சல்ச மண்மிசை பொருந்தப் பன்னுமறை வல்லவர் பரிந்தழல் வளர்ப்பார் மன்னுமொரு தெய்விக வளம்பதியில் வந்தார்	indavaḻa malgu sabai yinnalkeḍa mannun tandaimaṇi manṛiluṛai tāṇḍava pattOn sendamiil vandasiva jñānavamu duṇḍā mandami larutkaḍalai yāṇḍaruḻa vEṇḍi। maitta kaḍan maṇṇavarga ḍammuruvil vamme ṛattagaiya battargaṇa nādarai yahittE sittataru dEsiga siṛandavaḍi vaṅgoṇ ḍuttama neḍuṅgaiyilai yOṅgaladu ṇīṅgi konneṛuhi tannuruvu koṇḍoruvar tEḍum ponnaḍi yenunjalsa maṇmisai porundap pannumaṛai vallavar parindahal vaḻarppār mannumoru deiviga vaḻampadiyil vandār	The Father who dwells eternally amidst this great assembly’s rich array, so that the sufferings of mankind may be abolished, He whose holy feet dance in the beautiful Golden Hall, desired in His mercy to enslave as His devotee that boundless ocean of compassion, the sage Vadavurar through whom the ambrosial knowledge of Lord Siva came to express itself in pure Tamil verse. Therefore did He summon to Him those devoted leaders of the hosts of attendants, saying: ‘Take up the bodily form of those that dwell on earth which the dark sea girds, and follow me.’ Then, assuming the noble appearance of an enlightened teacher, capable of conferring divine knowledge, He descended from Mount Kailash’s lofty peak. Graciously placing upon the earth His beautiful lotus feet, which Vishnu, assuming the form of a mighty boar, sought in vain, He came to that place which is deeply imbued with the divine presence, the abode of brahmins, skilled in the recitation of the vedic texts and loving guardians of the sacred flame. -translation by David Godman
Tamil Reference: திருவாதவூர் அடிகள் புராணம் (tiruvādavūr aḍigaḻ purāṇam) (54-56)

கடவுண்மா முனிவர் (kaḍavuṇmā munivar) then gives a very picturesque description of the sacred town of திருபெருந்துரை (tiruperunturai)  where God had decended describing the sacred ambience and beauty its of natural environment including புன்னை மரங்கள் (punnai maraṅgaḻ), சந்தன மரங்கள் (sandhana maraṅgaḻ), சண்பக மரம் (sanbaga maram), நாரத்டைகள் (nārtaḍaigaḻ), செர்ந்திகள் (serndhigaḻ), கோங்கமரங்கள் (kOngamarangaL), பாதிரி மரங்கள் (pādiri maraṅgaḻ), பலா மரங்கள்  (palā maraṅgaḻ)  etc., and various birds and animals including மயில்கள் (mailgaḻ - peacocks), அன்னங்கள் (annaṅgaḻ - swans) & குயில்கள் (kuyilgaḻ - koyals), இசைக்கும் வண்டுகள் (isaikkum vaṇḍugaḻ - humming bees).

 The interesting point here is the poet not only helps us to visualize and relish the scenic ambience of the sacred environment where Divinity had descended, but also highlights the esoteric significance of the symbologies wherever possible. For example, he helps us imagine the flowers dropping down from the trees looks as though the trees are bowing down in respect and worshipping with flowers as an offering to the God while the humming of the bees and insects were like music from devotional euologies. Moreover, while referring to the specific குருந்தை மரம் (kurundhai maram) under which the ஞானசிரிய பெருமான் (jñānācāriya perumān – wisdom teaching God) had decided to be seated eagerly awaiting the arrival of his chosen devotee , the poet sings thus,

Original	Transliteration	Translation
வாய்த்தவள மிவ்வகை வயங்குமதனாப்ப ணேத்தரு தவிச்சினைக ளெங்கணு நெருங்க மீத்த்க ழறக்குழை தழைத்து மிளிர் மெய்மை பூத்தறிஞர் போன்றெழில் பொருந்துமோர் குருங் ஆர்வமுடன் வந்தின மகப்படழைக்கும் பார்வையன மாந்தர்படி வங்கொடு நடந்தார் ஏர்வரு குருந்தமோ டிலங்குமுயர் காவிற் சேர்குவ மெனத்திரு வுளத்தருள் சிறந்து. வந்துதிகழ் தொண்டர்புடை சுழமகிழ வெய்திக் கொந்த மலர்ப்பொலிக்ருந்தடி பொருந்தி யந்தமுத லில்லவ ரருட்டமி ழுரைப்பார் பந்தமறு மெல்லையது பார்த்தினிருந்தார்.	Vāittavan mivvagai vayaṅgumadanāppa nEttaru taviccinaika lEṅggaṇu neruṅga mīttiga harkuhai tahaittu minir meimai pūttaijñar pOnṛihil porundhumOruruṅg ārvamuḍan vinadin magappatahaikkum pārvaiyana mānttarpaḍi vaṅgoḍu naḍandār Ervaru kurundamOḍilaṅgumuyarkāviṛ sErkuva menattiru vuṇattaruḻ siattu। Vandutigah toṇḍarpuḍai suhamagihaveitik ondamalarp polikrundaḍi porundi andamuda villava raruṭṭami huraippar bandamaṛu mellaiyadu pārttinirundār।	In the midst of this wood, so copiously endowed with nature’s treasures, grew a kuruntham tree, which resembled in its beauty the state of the enlightened soul. Its branches, crowding thickly all around, were austerities whose praise is hard to tell. Up above the young leaves of most excellent virtue grew luxuriant, and the blossoms that flowered there were the sublime knowledge of reality. Like a decoy beast which, eagerly seeking its own kind, lures them with its call into the waiting trap, Lord Siva came walking in the guise of a man. ‘We shall make our way to that grove of lofty trees whose graceful ornament is a fine kuruntham tree.’ Thus did He nobly utter His divine decree. The Lord who is without beginning and without end came on surrounded by His company of pious devotees, and rejoiced as He reached the foot of that kuruntham tree, resplendent with clusters of blossoming flowers. There He graciously seated himself in readiness for the moment when He would sever the worldly bonds of Him who was to sing those saintly Tamil hymns. -translation by David Godman
Tamil Reference: திருவாதவூர் அடிகள் புராணம் (tiruvādavūr aḍigaḻ purāṇam) (62-64)

While the divine stage was all set for the arrival of the chosen desciple, மாணிக்கவாசகர் (māṇikkavācagar), who was then a Minister in the Pandy Kingdom, was completely unaware of this drama and was casually proceeding along with his team, towards the holy town of திருபெருந்துரை (tiruperunturai) to purchase some horses for his Kingdom’s  army, as instructed by his King. During those days, as the name indicates, திருபெருந்துரை (tiruperunturai) was a major sea-port and markeplace where merchants and buyers gathered from different parts of the world to buy and sell goods.

Interestingly, while this is the grosser meaning of the term, there is a still subtler esoteric reason for this name, in the context of this sacred event, as highlighted by கடவுண்மா முனிவர் (kaḍavuṇmā munivar). According to him, திருபெருந்துரை (tiruperunturai) is a காரணப்பெயர் (kāraṇappeyar - causal name). The place is so called because it is where all the salvation seeking जीवात्म (jīvātma) struggling through the turmoil (tides) in the vicious cycle of संसार सागर (saṁsāra sāgara – phenomenal ocean) try to reach the திருபெருந்துரை (tiruperunturai – sacred majestic port) of मोक्ष (mokṣa -  liberation).  Yes, திருபெருந்துரை (tiruperunturai) was a safe harbor for all eligible salvation-ready souls.

மாணிக்கவாசகர் (māṇikkavācagar), the current here of the show, eligible salvation ready soul who was as he himself said swimming in the ocean of माया  (māyā - illusion) over many series of births புல்லாகி (pullāgi – as grass), பூவாய் (pūvāi- as flower), புழுவாகி (puzhuvāgi – as weorm) etc.,  and by Divine Grace was pulled towards the திருபெருந்துரை (tiruperunturai - supreme shore of Divinity) as testified in the following verses  

Original	Transliteration	Translation
வெம்பிறவி வேலை தனில் வீழ்பவர்க ளெல்லா நம்புசிவ நாமெனு நற்புணை பிடித்தா லெம்பரனருட்கரையி லேறுதுறை யாமா லம்புவி மொழிந்துள பெருந்துறை அதன் பேற். இந்தவுல கஞ்சிவனிருக்குமுல காகச் சிந்தையருள் கொண்டுதிரு வாசக முறைப்பார் பந்தமற வந்தமில் பரங்குறுக வென்றே வந்துள பெருந்துறையின் வண்மயுரை செய்.	vempiṟavi vēlai taṉil vīḻpavarka ḷellā nampuciva nāmeṉu naṟpuṇai piṭittā lemparaṉaruṭkaraiyi lēṟutuṟai yāmā lampuvi moḻintuḷa peruntuṟai ataṉ pēṟ. intavula kañcivaṉirukkumula kākac cintaiyaruḷ koṇṭutiru vācaka muṟaippār pantamaṟa vantamil paraṅkuṟuka veṉṟē vantuḷa peruntuṟaiyiṉ vaṇmayurai cey.	Since it is a safe haven where all who fall into the cruel ocean of birth and death, if they believe in the name of Lord Siva1 and hold tightly to that sturdy raft, can safely reach the shore of our Lord’s salvation, the name of that place, is Perunturai whose praise is spoken throughout this fair earth. Like one who, after falling into the midst of the broad ocean, flounders aimlessly there suffering and struggling, and then comes safely to shore, filled with joy, the great ascetic, Vadavurar, drew near to Perunturai, through the operation of grace in accordance with his former deeds, which had bound him suffering upon the wheel of rebirth.. -translation by David Godman
Tamil Reference: திருவாதவூர் அடிகள் புராணம் (tiruvādavūr aḍigaḻ purāṇam) (57,70)

The poet then narrates the subsequent events that followed when மாணிக்கவாசகர் (māṇikkavācagar) gets the sacred vision of Lord பரமசிவன் (paramasivan) in the guise of a ஞானாசிரிய பெருமான் (jñānāsiriya perumān), worshipped Him, anointed Him by washing His திருவடி (tiruvaḍi  - sacred feet) and finally obtained ब्रह्म ज्ञान उपदेश (brahma jñāna upadeśa - spiritual enlightenment) through the Lord’s திருவடி தீக்ஷை (tiruvaḍi dīkśai – sacred foot initiation). And having so obtained the state of such जीवन् मुक्ति (jīvan mukti – corporeal liberation), the ecstatic saint melts down with Blissful Humility and thanks God thus,    

Original	Transliteration	Translation
இருந்தவப் பெருங்க் கருணைய நெதிரே யெய்தி யன்புடை யியல்பின ரிறைஞ்சிச் சிரந்தனிற்றம திருகரங்குவியாச் சிறந்த பேரரு ணிரைந்த சிந்தையராய் வருந்தி இத்தல மகழ்ந்தமேற் பறந்து மால யன்றெழு வரிய நீயடியே நருந்து யர்ப்பவ மற்றவிங் குருவ மாவ தேயனவ் அழுது நெஞ்சழிந்தார். ஐய்னே யெனை ஆண்டருள் புரியு மாதி யேயுழை யணி மழு விருக்குங் கையனேகொடுங்காலனை முனியுங் காலனே யிரு கண்ணினுண் மனியே செய்யனே யடி போற்றி என் பெரிய செல்வ மேயடி போற்றி பொய்யினர்த்தம் பொய்யனேயடி போற்றி எவ்வுயிர்க்கும் போதமேயடி போற்றியென்றழுதார்.	iruntavap peruṅk karuṇaiya netirē yeyti yaṉpuṭai yiyalpiṉa riṟaiñcic cirantaṉiṟṟama tirukaraṅkuviyāc ciṟanta pēraru ṇirainta cintaiyarāy varunti ittala makaḻntamēṟ paṟantu māla yaṉṟeḻu variya nīyaṭiyē naruntu yarppava maṟṟaviṅ kuruva māva tēyaṉav aḻutu neñcaḻintār. aiyṉē yeṉai āṇṭaruḷ puriyu māti yēyuḻai yaṇi maḻu virukkuṅ kaiyaṉēkoṭuṅkālaṉai muṉiyuṅ kālaṉē yiru kaṇṇiṉuṇ maṉiyē ceyyaṉē yaṭi pōṟṟi eṉ periya celva mēyaṭi pōṟṟi poyyiṉarttam poyyaṉēyaṭi pōṟṟi evvuyirkkum pōtamēyaṭi pōṟṟiyeṉṟaḻutār.	Vadavurar, his heart filled with devotion, approached the throne of that great and compassionate One, and bowing down in worship, his palms pressed together above his head, addressed Him thus: ‘You whose holy feet and head Vishnu, delving down through the earth, and Brahma, flying up in the form of a swan, could not reach and worship, strive as they might, what a wonder is it that You have come in human form, as one whose deeds are ever overflowing with the excellence of supreme grace, to deliver me from the grievous ills of birth.’ Having spoken, his mind was overcome, and he wept. ‘Great Father! Supreme One, by whose gracious rule I am enslaved! You who in anger killed the fierce Lord of Death, and who hold in Your hands the deer and the beautiful axe! Jewel of my two eyes! Red-bodied One! Praise be to Your holy feet! My soul’s great treasure! Praise be to Your holy feet! Deceiver of those who deceive! Praise be to Your holy feet! Divine knowledge which informs all our souls! Praise be to Your holy feet!’ Thus did he cry out through his tears -translation by David Godman
Tamil Reference: திருவாதவூர் அடிகள் புராணம் (tiruvādavūr aḍigaḻ purāṇam) (107,108)

This story of திருவடி தீக்ஷை (tiruvaḍi dīkśai – sacred foot initiation) is definitely a soul-inspiring case study demonstrating the infinite compassion of भगवान् (bhagavān - God) towards His chosen भक्त (bhakta – devotees). We shall now see a few more such salient illustrations. For example, God came in the guise of a அந்தணர் (andaṇar- brahmin) in the case சுந்தரர் (sundarar) and blessed him with His திருவடி தீக்ஷை (tiruvaḍi dīkśai – sacred foot initiation). The noble saint தெய்வப்புலவர் சேக்கிழார் (deivappulavar sEkkizhār) very beautifully narrates this account in his magnum opus திருடத்தொண்டர் புராணம் (tiruttoṇḍar purāṇam) better known as பெரிய புராணம் (periya purāṇam) thus,

Original	Transliteration	Translation
அது கண்டு வீரட்டத்து அமர்ந்து அருளும் அங்கணரும் முது வடிவின் மறையவராய் முன் ஒருவர் அறியாமே பொது மடத்தின் உள்புகுந்து பூந் தாரான் திரு முடி மேல் பதும மலர்த் தாள் வைத்துப் பள்ளி கொள்வார் போல் பயின்றார்	atu kaṇṭu vīraṭṭattu amarntu aruḷum aṅkaṇarum mutu vaṭiviṉ maṟaiyavarāy muṉ oruvar aṟiyāmē potu maṭattiṉ uḷpukuntu pūn tārāṉ tiru muṭi mēl patuma malart tāḷ vaittup paḷḷi koḷvār pōl payiṉṟār	In that Matam Situated in the midst of a flower-garden Teeming with bees, Vanthondar, with mind filled with love unto the Lord of Veerattaanam North of the river ketilam of bilowing waters, Enterd his bed, While his teeming retinue also went to sleep around him. Seeing this, the lovely-eyed Lord, abiding in Veerattam entered the matam common to all, Without anyone knowing beforehand, in the form of an old brahmnin, and placing His Lotus Feet, on the sacred flower decked head of Sundharamoorthi, pretended to beasleep on His bed. -translation by Vanmikinathan
Tamil Reference: பெரிய புராணம் : தடுத்தாட்கொண்ட (periya purāṇam : taḍuttāṭkoṇḍa) (5.85)